Ιστορική αναδρομή του ήχου

Ο Γάλλος μαθηματικός-φυσικός Joseph Sauveur (1673-1716)  χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο ακουστική το 1701.

Η πρώτη αναφορά για τη φύση του ήχου έγινε από τον Πυθαγόρα (570-497 πΧ), ο οποίος διατύπωσε την άποψη ότι ο ήχος δημιουργείται από ταλαντευόμενα σωματίδια.

Πιο αργά ο Αριστοτέλης (384-322 πΧ) διατύπωσε τη δική του θεωρία, ότι ο ήχος είναι αποτέλεσμα συμπίεσης του αέρα που δημιουργείται από μια πηγή.

Το 1635 ο Γάλλος Pierre Gassendi μέτρησε τη ταχύτητα του ήχου στα 478 m/s και ισχυρίστηκε ότι η ταχύτητα του ήχου δεν εξαρτάται από τη συχνότητά του, εν αντιθέσει με τη θεωρία του Αριστοτέλη που πίστευε ότι οι υψηλότερες συχνότητες ταξίδευαν ταχύτερα από τις χαμηλότερες.

Ο Γάλλος φιλόσοφος Marin Mersenne (1588-1648) που θεωρείται πατέρας της ακουστικής, στο έργο του L’Harmonie Universelle (1637) όρισε τη συχνότητα των ακουστών ήχων, με τους λεγόμενους κανόνες του Μersenne.

O ιερέας Athanasius Kircher και αργότερα ο Robert Boyle (1660), τοποθετώντας μια μικρή καμπάνα σε γυάλινο δοχείο από το οποίο αφαίρεσε τον αέρα, έδειξε ότι για τη διάδοση του ήχου απαραίτητη είναι η ύπαρξη του αέρα.

Η μαθηματική τεκμηρίωση του ήχου έγινε από τον Isaac Newton,ο οποίος στο έργο του Principia (1687) έδωσε τη μηχανική εξήγηση του ήχου.

Το 19ο αιώνα έγιναν μεγάλα βήματα στη θεωρία του ήχου με κύριους εκφραστές τον Γερμανό Helmholtz (το αντηχείο Helmholtz) και τον Άγγλο Λόρδο Rayleigh, o οποίος έγραψε το μνημειώδες Theory of sound.(1894).

Τον 20ο αιώνα μεγάλη μορφή για το κλάδο της αρχιτεκτονικής ακουστικής υπήρξε ο Αμερικανός φυσικός Wallace Clement Sabine,ο οποίος όρισε σημαντικές παραμέτρους της ακουστικής.